خراب:سهراب

فرسود پای خود را چشمم به راه دور

تا حرف من پذیرد آخر که : زندگی

رنگ خیال بر رخ تصویر خواب بود.

دل را به رنج هجر سپردم ، ولی چه سود.

پایان شام شکوه ام

صبح عتاب بود.

چشمم نخورد آب از این عمر پر شکست :

این خانه را تمامی پی روی آب بود.

پایم خلیده خار بیابان.

جز با گلوی خشک نکوبیده ام به راه.

لیکن کسی ، ز راه مددکاری ،

دستم اگر گرفت ، فریب سراب بود.

خوب زمانه رنگ دوامی به خود ندید :

کندی نهفته داشت شب رنج من به دل ،

اما به کار روز نشاطم شتاب بود.

آبادی ام ملول شد صحبت زوال.

بانگ سرور در دلم افسرد ، کز نخست

تصویر جغد زیب تن این خراب بود.